Nieuws
Indrukken uit Kenia (3): Egmond
Tom Wiggers en Michel Butter zijn momenteel op trainingsstage in het Keniaanse Iten. Voor de website van TDR doet Wiggers verslag van zijn indrukken.De laatste week is aangebroken en uiteraard is er één onderwerp dat dagelijks door Michel en mij wordt besproken: de halve marathon van Egmond. Egmond is een wedstrijd waar je ons allebei 's nachts voor wakker kan maken. Het unieke karakter van de race en het feit dat het parcours door ons trainingsgebied loopt, maakt het een wedstrijd waar we heel graag bij willen zijn. Daarnaast is het mooie aan Egmond dat het verloop van de wedstrijd sterk bepaald wordt door de omstandigheden. We kijken nu dus dagelijks naar de weersvoorspellingen en bestuderen de deelnemerslijst. Dit zijn natuurlijk factoren die we niet kunnen beïnvloeden, maar wel leuk zijn om goed in de stemming te komen. Over de beïnvloedbare factor, ons niveau, kan ik zeggen dat we beiden een uitstekende trainingsstage hebben gehad en er erg goed voorstaan. Voor mij wordt het de tweede keer dat ik Egmond loop. De eerste keer was 2009 toen ik als 13e finishte in de (denk ik) langzaamste editie ooit was. Voor Michel wordt het de achtste keer en heeft dus al verschillende scenario's meegmaakt, waaronder de snelste editie ooit van vorig jaar. Kortom, genoeg materiaal voor uitgebreide voorbeschouwingen!Naast onze trainingen vermaken we ons hier ook prima en een hoogtepunt was toch wel het zelf slachten van een kip. Onder begeleiding van Hilda Kibet en Boaz (een Keniaanse jongen die op het terrein van Hugo en Hilda woont) hebben we allebei één kip van het leven beroofd. Voor de liefhebbers heb ik er een filmpje van op mijn computer; dit leek mij echter geen materiaal voor Facebook. Ik kan er in ieder geval over zeggen dat ik het iets overtuigender deed dan Michel; misschien kwam het feit dat ik niet zo'n dierenvriend ben, mij nu een keer van pas. Of lag het in het gegeven dat ik degene ben die een medische opleiding heeft gevolgd? ;) Uiteraard hebben we de twee kippen ook opgegeten. We waren bij Hugo en Hilda uitgenodigd en hadden daar een gezellig diner waar ook twee broertjes en een zusje van Hilda bij waren. Ook tijdens dit diner viel mij weer de vrolijkheid van de Kenianen op. Dat is zeker iets dat ik hier heb opgestoken en dat maakte deze periode in meerdere opzichten erg geslaagd. Er wordt veel gelachen onderling en ook naar ons is er vrolijkheid; vooral om kleine dingen. In het algemeen kan ik zeggen dat Kenianen zich niet zo druk maken als dingen niet helemaal gaan zoals ze verwacht, gepland of gehoopt hadden. Vaak gaat het ook niet over zulke belangrijke dingen, maar onze verwachting maakt dat we het belangrijk vinden dat het gaat zoals we willen. Zo zie ik hier (Britse) atleten die zich druk maken over het kortdurend uitvallen van het internet! Daardoor staat dit stukje wat later op de website dan gepland, maar dat geeft me dan weer de gelegenheid om te vertellen dat we vanochtend onze baantraining afwerkten op een baan met wel 200 andere atleten!Tot zover een impressie van deze trainingsstage. Ik ga nu nog even van de zon genieten!Tom Wiggers
Lees verder
Positieve signalen vanuit Kenia en Lanzarote
Een aanzienlijk deel van de TDR-équipe vierde de kerstdagen niet in Nederland. Tom Wiggers en Michel Butter genoten van de kerst in het Keniaanse Iten, terwijl een groep van negen atleten op het zonnige Lanzarote verbleef. Hoe is het eigenlijk met deze atleten, die zich op het indoorseizoen voorbereiden? Tijd voor een telefoontje naar trainer Guido Hartensveld, die momenteel ook op het Spaanse eiland verblijft.Goede kerstdagen gehad, Guido? “Ja, dat kun je wel zeggen. Lekker om hier in het zonnetje met een temperatuur ruim in de 20 graden de dagen te beleven. Maar vooral ook mooi om me hier met de atleten bezig te houden. Ik geniet altijd onwijs van de trainingsstages, omdat er daar volop tijd is voor het uitoefenen van mijn vak en het verdiepen van mijn relaties met de atleten.” Kun je vertellen hoe deze stage in elkaar zit? Ik begreep dat jullie met twee verschillende groepen zijn afgereisd? “Ik ben zelf op 20 december afgereisd naar Lanzarote, samen met Edwin de Vries, Mark Nouws, Manon Kruiver en Helen Hofstede. Een paar dagen later arriveerden Jill Holterman en fysio Majelle Laman. Op zondag 16 december was inderdaad al een groep aanwezig, met daarin Jim Kruiver, Lisanne de Witte, Sanne Verstegen en Bjorn Blauwhof. Best spannend, aangezien Lanzarote een nieuwe locatie voor ons is. TDR organiseert en bereidt haar stages traditioneel goed voor. Hoe beter alles van tevoren geregeld is en hoe duidelijker de situatie, des te meer komt de focus te liggen op de kern: het trainen en rusten. Het afreizen op verschillende data heeft zo z’n nadelen, maar we komen hiermee wel tegemoet aan de individuele wensen en mogelijkheden van de atleet. Toch proberen we ook een collectief te smeden door de juiste mensen bij elkaar te zetten. Anders is het niet te behelzen en verliezen we het overzicht met zo’n divers team aan atleten."Hoe is de nieuwe locatie bevallen?“Het was even lastig dat ik er in het begin niet bij was, maar een echte sprong in het diepe hebben we niet gemaakt. Het was een beetje pionieren voor de atleten, zoals het uitzoeken van de mogelijkheden met de maaltijden en het vinden van de duurlooppaden. Wij zijn tenslotte niet zo snel tevreden als het doorsnee Engelse “All inclusive gezin” haha. Verder was de aanwezigheid en hulp van Team 4 Mijl een groot voordeel. Inmiddels gaat het prima hier en is de eerste groep atleten alweer fit afgereisd naar Nederland. Overigens had ik Richard Douma hier graag bij gehad. Een gezamenlijke stage blijkt voor veel nieuwe atleten een vliegende start. Aangezien Richard begin november geblesseerd teruggekeerd was van een trainingsstage in Californië een hij met flinke griep kampte met kerst, hebben we besloten hem thuis te houden. Ik sta te popelen om met zo’n enthousiaste en ambitieuze atleet te beginnen, want we hebben tot op heden feitelijk nog geen training samen gedaan.”En vanwaar is de keuze op Lanzarote gevallen?“Met zon, warmte, een atletiekbaan en goede duurloopmogelijkheden heb je de ideale ingrediënten te pakken voor de indooratleten. Daar is deze trainingsstage op gefocust, de atleten die zich voorbereiden op het indoorseizoen. Dat is het grote voordeel: ook bij bewolkt weer is het altijd nog ruim 20 graden. We kunnen gewoon trainen wat we zouden moeten trainen nu. Tom en Michel (Wiggers en Butter, red.) hebben overigens de krachten gebundeld en zijn samen naar Kenia gereisd. Hun training is wezenlijk anders en daarmee hebben ze ook een wezenlijk andere trainingsstage. Zo moet Michel gewoon een periode op hoogte trainen voordat hij zich kan aansluiten bij de Keniaanse wereldtoppers uit de stal van Michel Boeting. Hij heeft dan niet de tijd om zich nog eens aan te moeten passen aan de hoogte. Als zogeheten ‘laaglander’ loopt hij de eerste weken op 2400m hoogte nog altijd zo’n 20” per km langzamer dan thuis. Daar gaan die gasten echt niet op lopen wachten. Het samen meetrainen met jongens van sub 13’00”, sub 27’00”, sub 60’00” en 2u05-2u06 zou dan ook volkomen zinloos zijn. Michel gaat prima, Tom leert veel van hem en is bovendien een uiterst intelligente en zelfstandige atleet, dus ze redden het prima zonder mij.” Wat betreft Lanzarote, hoe ziet jullie trainingsomgeving eruit? “In eerste instantie was de keuze gevallen op het complex Club La Santa in het noorden van Lanzarote, maar daar was, mede door een grote renovatie, onvoldoende beschikbaarheid voor onze verschillende reisdata. Op La Santa heb je de beschikking over een atletiekbaan met alle benodigde faciliteiten zoals medicinballen, horden en een professionele krachtruimte. Nu zijn we uitgeweken naar Puerto del Carmen en van daaruit trekken we regelmatig een dag uit om te trainen op La Santa, vanaf hier een half uur rijden. Ook tussen de trainingen door kunnen de atleten daar prima rusten, eten en relaxen. Puerto del Carmen is overigens een typische toeristenplaats en dus voor bepaalde typen atleten (ik noem geen namen ;) ) een prima locatie om tussendoor wat afleiding te vinden in de vorm van terrasjes en cafeetjes. Ik heb zelfs samen met Bjorn op de jet-ski gezeten. Erg vervelend allemaal haha.” Ik hoor je steeds vaker over het individu binnen een sterk collectief. Is dat de kern van je filosofie?“Ik denk zeker dat we hiermee op de juiste weg zijn. Het afgelopen jaar hebben we opnieuw stappen gezet om meer aandacht aan de individuele atleten te schenken en je merkt dat dat goed uitpakt. In mijn visie en filosofie moet er wel commitment zijn richting het team en moet onze organisatie helder zijn en een goede structuur bieden. Ik ben trots op onze trainingsstructuur en het programma wat we de atleten kunnen bieden, inclusief begeleiders en staff. Niet alleen is dat het fundament voor de ontwikkeling van de atleten, maar ook de broodnodige structuur. Als dat er immers niet is, is het onmogelijk om een grote diversiteit aan atleten te kunnen begeleiden. Maar daarbinnen schuilt de sleutel tot succes in het individu. De verschillende atleten moeten elkaar begrijpen en elkaar versterken. In de laatste maanden van 2012 heeft psycholoog Jan Huijbers een reeks workshops verzorgd. Met behulp van het programma “Action Type” heeft hij duidelijk gemaakt wat de kernbehoeften, aandachtsstijlen en stresssignalen van verschillende personen zijn, dus zowel atleten als begeleiding. We zijn daardoor veel beter in staat om in te spelen op het individu. Ook de onderlinge samenwerking verloopt daardoor nog beter. Het is pure winst als sporters vaker “in hun kracht” komen te zitten, want dan functioneren ze op hun best en ontwikkelen ze zich sneller.” De vier atleten die het vroegst arriveerden, zijn inmiddels weer terug in Nederland. Kun je beschrijven hoe zij ervoor staan? “Jim Kruiver, Lisanne de Witte, Sanne Verstegen en Bjorn Blauwhof zijn op 30 december teruggekomen in Nederland. Jim, Lisanne en Bjorn zullen deze zaterdag (5 januari, red.) de indoorwedstrijd in Apeldoorn lopen. Met Sanne is, zoals gebruikelijk, tot en met januari een proefperiode afgesproken. Het is altijd lastig als iemand na een periode van inactiviteit en blessure instapt, maar ik kan zeggen dat we inmiddels alweer 10 weken prima getraind hebben. Sanne is de laatste tijd druk bezig geweest met haar verhuizing naar Castricum samen met haar levensgezel Peter Wolters. Het hoofddoel voor Sanne is het outdoorseizoen en we zullen kijken of ze af en toe een indoorwedstrijden kan meepakken. Sanne stelt zichzelf hoge doelen en zal een prima aanvulling op de groep zijn. Ik trek graag een paar jaar uit om haar prestaties constanter te maken en haar de atlete te laten worden die ze graag wil zijn. Jim noteerde vorig jaar constant tijden van 1.57 op de 800m, met een uitschieter naar 1.54. Het doel is om die constantheid naar 1.55 te brengen, met misschien wel een uitschieter naar 1.52? Ik verwacht dat Jim een stap gaat maken. Lisanne heeft een prima stage gehad. Ze is zichtbaar in haar element in de zon. Ook heeft de rust haar goed gedaan, nu ze fulltime stage loopt in Hlversum.”En Bjorn Blauwhof? “Bjorn laat in alles zien dat hij hard op weg is om zijn slechte seizoen 2012 weg te poetsen en de lijn uit 2011 verder uit te bouwen. Bjorn is gretig, gezond en het belangrijkste van alles: hij is reëel in het aanwijzen van oorzaken waar ‘ie het heeft laten liggen. Deze mentale stap is heel belangrijk, zonder mentale reflectie geen groei! Zijn tegenstanders zijn gewaarschuwd…”Wat kun je zeggen over de overige atleten? Zij blijven nog een tijdje op Lanzarote? Ik blijf hier nog met Edwin de Vries, Mark Nouws, Helen Hofstede, Manon Kruiver en Jill Holterman tot 10 januari. Helen Hofstede en Jill Holterman waren niet fit toen ze hierheen gingen, maar bij beiden is gebeurd waar we op gehoopt hadden; een doorbraak in het herstelproces, zowel mentaal als fysiek. Helen is inmiddels 100% in training en de rust doet haar goed. Je ziet trouwens goed dat Helen al heel wat trainingsjaren achter zich heeft. Dat werkt in haar voordeel, omdat ze snel de training weer op kan pakken. Ik verwacht dat ze, ook al is het met 6 – 8 weken training, in februari weer indoorwedstrijden zal doen en op het NK zal staan. Ook Manon zit goed in haar vel en vierde hier haar 25e verjaardag. We zaten te rekenen dat we alweer tien jaar met elkaar samenwerken. Het zal mooi zijn om die samenwerking te beklinken met een aantal pr’s dit seizoen. Indoor zullen we aan de snelheid werken, waarbij Manon vooral 800m’s zal lopen. Tenslotte hebben we Edwin en Mark, zij zijn mijn twee huisgenoten deze stage.” En hoe bevalt dat, met twee van die jonge gasten samen in een appartement? “Het is alweer lang geleden dat ik op stage een appartement deelde, maar drie weken op de slaapbank bij Nouws en De Vries was me een waar genoegen! Deze jongens hebben in mijn ogen de perfecte balans tussen ontspanning, bevlogenheid en een professionele instelling. Ik heb dat van heel nabij mee mogen maken en ben echt tot dat inzicht gekomen. Je merkt dat aan de manier waarop ze herstellen van zware trainingen. Ze weten hun “energielevel” goed op peil te houden. Ze rusten veel, verzorgen zich goed en stress lijkt langs ze heen te glijden. Zelfs stressvolle trainingen benaderen ze zonder al te veel zorgen vooraf. Met de nodige humor als geheim wapen. Echt een kwaliteit want zodoende is er veel beter herstel en zonder optimaal herstel is er immers geen progressie!” Wat zijn de doelen voor Edwin en Mark dit seizoen? “Edwin richt het vizier op het EK voor neo-senioren (onder de 23 jaar, red.). Daarvoor zal hij op de 5000m waarschijnlijk een tijd onder de 14.10 moeten notere. We hebben besloten om daarom naast de traditionele aandacht voor de ontwikkeling van het aerobe systeem, ook een periode met indoortraining en wedstrijden in te bouwen, met focus op 1500 en 3000m. Zijn 5000m is afgelopen seizoen dan wel verbeterd naar 14.23, maar voor een tijd onder de 14.10 moet Edwin ook doorgroeien aan de kant van de 1500m. Daarvoor zal hij deze inter een aantal wedstrijden moeten laten gaan waar zijn hart ligt. Maar hij kan de Egmond Halve Marathon wellicht als duurloop doen. Dergelijke lange duurlopen doet hij ook wel eens in training. Mark Nouws is hard op weg om dit jaar weer een stapje te gaan zetten. Hij wil zich indoor kwalificeren voor het Europees Kampioenschap. Daarvoor is een tijd onder de 3.44 nodig. Aan de training zal het niet liggen en in wedstrijden onder druk presteert Mark ook goed. Hopelijk kan hij dit indoorseizoen de juiste momenten pakken!” Dank je voor deze toelichting Guido. Nog veel succes in Lanzarote en een goede thuiskomst in Egmond gewenst!
Lees verder
Michel Butter kiest voor Rotterdam Marathon
CASTRICUM – Michel Butter start in het voorjaar van 2013 in de Rotterdam Marathon. De Nederlands Kampioen van 2011 wil in de Maasstad ‘de snelste Nederlander ooit op de Coolsingel worden’. Met de keuze voor Rotterdam zet Butter in op een snelle eindtijd. “De kans op een toptijd is hier groot vanwege het vlakke parcours en de uitgekiende regie met goede hazen. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik de steun krijg die ik nodig heb,” aldus de TDR-atleet in een interview met de organisatie. Op dit moment is de snelste Nederlandse tijd in Rotterdam in handen van Marti ten Kate. Ten Kate zette in 1989 een tijd van 2.10.04 op de klokken. Naast een verbetering van die tijd hoopt Butter zijn persoonlijk record van 2.09.58 aan te scherpen. Na Rotterdam zal Butter in augustus zijn tweede marathon van het jaar lopen. Dat doet hij tijdens het Wereldkampioenschap Atletiek in Moskou, zijn eerste grote toernooi op de klassieke afstand. In een interview met de organisatie gaat Butter verder in op zijn keuze voor de Rotterdam Marathon. Dit interview is raadpleegbaar via de volgende link: http://bit.ly/Umd8uf
Lees verder
Sylvestercross Soest: Sterke 4e plaats Ronald Schröer
SOEST – TDR-atleet Ronald Schröer heeft het jaar op succesvolle wijze afgesloten. Tijdens de jaarlijkse Sylvestercross in Soest wist Schröer een vierde plaats te behalen in de prominentenrace. Achter de oppermachtige Khalid Choukoud finishte Schröer hiermee als tweede Nederlander. Schröer luidde zijn sterke prestatie in met een snelle start. “Normaal ben ik nooit zo goed weg in het mulle zand”, aldus de Noord-Hollander. “Daarom had ik een goed startplaatsje uitgezocht met hard zand, volledig aan de linkerkant.” Die beslissing pakte wonderwel goed uit. Na de zandstrook bij de start lag Schröer op een tweede plaats, om even later als koploper het bos in te gaan. “Het tempo voelde niet zwaar aan. Ik zat al te wachten voordat de rest me zou bijhalen, maar dat duurde een tijdje.” Na 1200m wordt Schröer gepasseerd door Khalid Choukoud en Abdelhadi el Hachimi (België), maar daar blijft het bij. Enkel Soufiane Bouchikhi (België) weet de TDR-atleet nog te passeren. “Vervolgens heb ik goed door kunnen knokken en het gat met de twee Belgen klein kunnen houden,” aldus Schröer. Het levert hem een vierde plaats op, binnen twintig seconden van El Hachimi en Bouchikhi en vóór Jesper van der Wielen. “Verrassend!” reageert de marathonloper na afloop. “Ik had niet verwacht dat dit eruit zou komen en ben uiteraard heel tevreden. Na de Warandeloop (het NK Cross, red.) ben ik elke keer een stapje beter geworden. Mijn EK Cross was een niveautje hoger ten opzichte van de Warandeloop en nu ben ik weer een stapje verder dan op het EK.” Het volgende doel voor Schröer is de Egmond Halve Marathon op zondag 13 januari 2013. Daarna reist de TDR-atleet met teamgenoot Rens Dekkers naar Kenia voor een trainingsstage. Ook Dekkers presteerde sterk op de laatste dag van het jaar. In het mulle zand van Soest liep de 31-jarige naar een 18e plaats. Net als Schröer zal Dekkers toewerken naar een marathon in het voorjaar van 2013. Een trainingsstage in Kenia met aansluitend de Groet uit Schoorl Run zijn voorlopige richtpunten in het traject. Naast senioren Schröer en Dekkers kwam een groep TDR-junioren in actie. Simon Grannetia leverde bij de junioren A een puike prestatie met een vijfde plaats. Na een 15e plaats verleden jaar toonde Grannetia aan progressie te hebben geboekt. Britt Mosselman liep bij de meisjes B naar een podiumplaats. De atlete van het TDR Jeugdplan finishte op de derde plaats. Ook teamgenotes Marjet Groen (achtste) en Femke Hooijberg (negende) eindigden in de top-10.
Lees verder
Indrukken uit Kenia (2): Training
Tom Wiggers en Michel Butter zijn momenteel op trainingsstage in het Keniaanse Iten. Voor de website van TDR doet Wiggers verslag van zijn indrukken.Kenia. Hoogte, warmte en heuvels. Dit zijn de drie (trainings)ingrediënten die ons naar deze plek trekken. Het zijn de factoren die een extra impuls aan onze trainingen geven, maar tegelijkertijd de factoren die het trainen hier riskanter maken dan op zeeniveau. Te beginnen de hoogte van 2400m. De eerste week bestaat vrijwel helemaal uit rustig joggen om het lichaam te laten wennen aan de ijle lucht. Het grappige is dat we hier dan regelmatig worden ingehaald door andere hardlopers, iets wat ons in Nederland eigenlijk nooit gebeurt. Het belangrijkste van de acclimatisatie aan de hoogte is dat het sterk individueel bepaald is. Hoewel de hartslagmeter een goed hulpmiddel is, is je eigen gevoel het belangrijkst. Michel en ik praten tijdens het lopen vrijwel niet, zodat we geconcentreerd trainen en de trainingsintensiteit goed inschatten. Bovendien spreken we elkaar al genoeg hier. :)De warmte maakt het trainen vooral veel aangenamer. De warmste uren van de dag vermijden we de zon, want op deze hoogte is die dan behoorlijk fel. Onze trainingen starten om 7.00u en 16.30u en dan is de temperatuur prima. Wat betreft het weer is het de regen die voor problemen kan zorgen, want veel paden worden dan onbegaanbaar. We hebben meer regen gehad dan in deze periode gebruikelijk is hier, maar gelukkig hebben we ons trainingsprogramma er nog niet voor hoeven aan te passen.Tot slot de heuvels. Er zijn hier meer en langere heuvels dan in Nederland. Dit maakt dat ik op een andere manier over de heuvels loop. In Nederland zet ik vaak bewust iets aan heuvelop om mijn tempo te behouden ('op de macht'), maar dat is hier dodelijk. Ritme is veel belangrijker. Want twee dingen weet je zeker als je hier traint: de heuvel is altijd langer dan hij lijkt (zeker in het begin als je de paden nog niet kent) en de volgende heuvel dient zich altijd direct weer aan.Kortom: trainen in deze omgeving is pittiger dan op zeeniveau en verstand, voorzichtigheid en geduld zijn in training (zeker hier) de toverwoorden.Een aantal leuke gesprekken hebben we hier gehad met de Franse steeplechaser Bob Thari (p.r. 8.01, maar ook 3.34 (1500m) en 27.31 (10.000m)). Het is indrukwekkend hoelang hij al aan de wereldtop staat. Sinds het WK van 1999 heeft hij alle edities van het WK deelgenomen en in 2009 werd hij zelfs derde! Michel en ik kwamen tot de conclusie dat Tahri een aantal eigenschappen bezit die een voorwaarde lijken te zijn voor zo'n lange carriere. Ten eerste nederigheid. Uit zijn verhalen blijkt groot respect voor de prestaties van andere atleten en hun training. Bovendien lijkt hij heel goed te beseffen wat hij moet doen om aan de top te blijven; van gemakzucht en onderschatting is totaal geen sprake. Ten tweede leergierigheid. Tahri wil wat langere afstanden gaan doen en was daarom erg geïnteresseerd in de marathontraining van Michel. Alles wilde hij weten, tot de training in de laatste week voor de marathon en het drinken tijdens de marathon aan toe. Ten derde gretigheid. Tahri werd hier vorige week 34 jaar, maar zegt zich nog hartstikke jong en fit te voelen. Aan stoppen denk hij zeker niet. Eerder aan nieuwe uitdagingen als de wegatletiek en marathon. (voor de kenners: Tahri is van de generatie Liefers, Estevez, Silva; atleten die al lang niet meer op dit niveau actief zijn)Afgelopen maandag hebben Michel en ik ons steentje bijgedragen aan de Shoe4Africa-run hier in Iten. Dit is een charityrun over 5km alleen voor vrouwen met als doel de positie van de vrouw in deze regio te versterken en aandacht te vragen voor de AIDS-problematiek (www.shoe4africa.org). Na de finish kreeg elke deelneemster (van meisjes van 6 jaar tot vrouwen van 50 jaar) een flesje water. Met Hugo van den Broek, Christian de Lie en een aantal Keniaanse jongens, deelden wij de flesjes uit en zetten vervolgens een kruis op het startnummer zodat we wisten wie een flesje gehad had. Ondanks dat het logistieke plan één minuut voordat de eerste deelneemster finishte nog veranderde, verliep het soepel. De naam van deze wedstrijd slaat op het feit dat er tweedehands hardloopschoenen (dit jaar ongeveer 800 paar) verloot worden onder de 1100 deelneemsters. De verloting werd gedaan door toppers als Hilda en Sylvia Kibet en Sally Kipyego, die de race ook alledrie (rustig) hadden meegelopen.Met goede trainingen, tijd voor ontspanning en zelfs het helpen van een goed doel, is dit dus tot nu toe een succesvolle trainingsstage. Nog 2 mooie weken te gaan!Tom Wiggers
Lees verder
Fijne feestdagen!
Team Distance Runners wenst je een prettige kerst en een gelukkig nieuwjaar!
Lees verder
Richard Douma sluit zich aan bij Team Distance Runners
CASTRICUM – Zaandammer Richard Douma maakt de overstap naar Team Distance Runners (TDR). De talentvolle jonge atleet heeft daar, mede op aanraden van zijn coach Louis Dam, toe besloten. Douma en Dam vonden beiden dat het tijd was “voor een volgende stap in de carrière”. Bij het loperscollectief uit Castricum gaat Douma zich toeleggen op de 1500 en 5000m. Douma trainde de voorbije jaren in de trainingsgroep van Louis Dam bij Av Zaanland. De 19-jarige was viermaal dicht bij deelname aan een internationaal toernooi, maar slaagde er niet in kwalificatie af te dwingen. Die constatering was één van de voornaamste redenen om de overstap te maken. “Het plan is altijd geweest om Richard op den duur over te laten gaan naar een meer professioneel team. Ik kan hem tot een bepaald niveau brengen, maar om internationaal mee te doen is meer nodig. Met een succesvol team als TDR naast de deur zou het raar zijn om daar niet bij aan te sluiten,” aldus Dam. Zoals gebruikelijk is Douma begonnen aan een proefperiode, alvorens hij daadwerkelijk tot het team gaat behoren. Lees het interview met Douma ter introductie: http://www.teamdistancerunners.nl/posts/view/2/934
Lees verder
Richard Douma sluit zich aan bij Team Distance Runners
CASTRICUM – Zaandammer Richard Douma maakt de overstap naar Team Distance Runners (TDR). De talentvolle jonge atleet heeft daar, mede op aanraden van zijn coach Louis Dam, toe besloten. Douma en Dam vonden beiden dat het tijd was “voor een volgende stap in de carrière”. Bij het loperscollectief uit Castricum gaat Douma zich toeleggen op de 1500 en 5000m. Auteur: Alwin Groen Douma trainde de voorbije jaren in de trainingsgroep van Louis Dam bij Av Zaanland. De 19-jarige was viermaal dicht bij deelname aan een internationaal toernooi, maar slaagde er niet in kwalificatie af te dwingen. Die constatering was één van de voornaamste redenen om de overstap te maken. “Het plan is altijd geweest om Richard op den duur over te laten gaan naar een meer professioneel team. Ik kan hem tot een bepaald niveau brengen, maar om internationaal mee te doen is meer nodig. Met een succesvol team als TDR naast de deur zou het raar zijn om daar niet bij aan te sluiten,” aldus Dam. Zoals gebruikelijk is Douma begonnen aan een proefperiode, alvorens hij daadwerkelijk tot het team gaat behoren. Ter introductie en kennismaking hebben we zowel Douma als zijn ontdekker Louis Dam een aantal vragen gesteld. Richard, vanwaar deze keuze? “Ik doe momenteel drie jaar aan hardlopen. Bij Louis heb ik prima aan mijn basis kunnen werken en een sterk fundament gelegd. Het is goed gelukt om de nodige trainingsjaren op te bouwen, met mooie tijden en prestaties. Nu ik vanuit die basis verder wil bouwen, merk ik dat er andere zaken aan de orde komen. Vanuit de regiotrainingen van de atletiekunie heb ik vorig jaar een aantal keer met TDR meegetraind. Daar viel me op dat iedere atleet leeft voor de sport, met grote passie en discipline. Daarvan hoop ik te leren. Ik wil meer structuur in mijn leven als atleet aanbrengen. Door een grote groep gelijkgestemden hoop ik dat bij TDR te kunnen oppakken. Bovendien verandert er weinig in mijn thuissituatie, aangezien Castricum vanuit Zaandam makkelijk te bereizen is.”En jij stond volledig achter die keuze, Louis?“Zeker. De keuze is ook een gemeenschappelijke geweest; beide waren we ervan overtuigd dat de stap naar TDR goed voor zijn ontwikkeling zou zijn. In onze lange termijnvisie waren we het erover eens dat Richard het op den duur hogerop zou moeten zoeken. We wisten alleen nog niet wanneer. Toen Richard dit jaar dichtbij een internationaal toernooi was maar opnieuw geen kwalificatie afdwong, hebben we dat moment naar voren geschoven. Bij TDR heeft Richard de mogelijkheid om van de echte topsportmentaliteit te proeven. Bij Zaanland traint hij in zijn eentje, nu kan hij zijn trainingen met anderen combineren. Veel van die jongens hebben al eens op een internationaal toernooi gestaan en kunnen hem die kennis meegeven. Ik hoop dat het stukje talent dat hij meeneemt, bij TDR wordt aangevuld met een stukje discipline dat nodig is.”Je vertelt dat Richard dit jaar opnieuw dicht bij een internationaal toernooi was. Kun je dat toelichten?“Richard had dit jaar de mogelijkheid om zich te kwalificeren voor het Wereld Juniorenkampioenschap op de 1500m. Daarvoor was een tijd van 3.47.22 nodig, maar Richard bleef steken op 3.47.56. Een geweldige progressie, want hij kwam van een tijd boven de 4 minuten. Maar toch gaat het aan je knagen. Een jaar eerder kwam hij net niet aan de limiet voor het Europees Juniorenkampioenschap op de Steeple. En zowel dit jaar als vorig jaar was een plaatsje in het team voor het EK Cross te hoog gegrepen. Dus viermaal is het net niet gelukt.”Waarin heeft dat gezeten, Richard?“Ik denk dat we teveel op de limiet gepusht hebben afgelopen jaar. Teveel wedstrijden gelopen om de benodigde tijd te slechten. De duidelijke structuur ontbrak, die ik nu meer wil gaan aanbrengen.”Hoe zie je dat concreet voor je, het aanbrengen van die structuur? “Ik ga meer trainen, volgens een vaster patroon. Daarnaast ben ik sinds kort bij TDR gestart met het doen van krachttrainingen. Verder kan het begeleidingsteam bijdragen aan de structuur. Met zo’n team om je heen heb je veel mogelijkheden om jezelf scherp te houden. En tenslotte wordt ook mijn focus gerichter; ik ga me op de 1500m/5000m richten."Dus geen steeple meer, het onderdeel waarop je afgelopen seizoen met een tijd van 9.04.05 dicht bij het juniorenrecord zat? “Voorlopig niet. Ik vind de 1500m de mooiste afstand die er is. De snelheid, het race-aspect en de tactiek die erbij komen kijken zijn prachtig. Daar wil ik graag mee verder. De steeple is ook onwijs leuk om te doen, maar je moet een keuze maken. Juist het aanbrengen van die focus vind ik erg belangrijk. Het doel is om me volgend jaar te kwalificeren voor het EK voor neo-senioren op de 1500m. Een mooie uitdaging!”Wat kunnen we in de toekomst van Richard gaan verwachten, Louis?“Dat is op voorhand altijd lastig te zeggen, maar ik hoop dat Richard richting een tijd van 3.40 op de 1500m kan gaan. Het is een talentvolle atleet, met heel veel snelheid. Ook wanneer het hard gaat, kan hij er nog een versnelling boven opgooien. Dat heeft hij afgelopen seizoen laten zien, met vier titels bij de junioren. Richard is een echte vechter. Toch is hij nog heel algemeen opgeleid. Het komt er nu op neer wedstrijden te leren lezen en het uithoudingsvermogen nog verder te verbeteren. Ik ben benieuwd hoe hij zich daarin gaat ontwikkelen en zal voor Richard beschikbaar blijven als klankbord.”Hoe gaan je eerste weken bij TDR eruit zien, Richard?“Momenteel ben ik bezig met het herstel van een blessure aan mij knie (een scheurtje in de tractus van de knie, red.) opgelopen tijdens een trainingsstage in de Verenigde Staten afgelopen november. Daardoor ben ik al een aantal keer langs geweest bij Majelle Laman, de fysio van TDR. Dat klikte erg goed, wat dat betreft een goede kennismaking. Ik doe alweer een aantal duurloopjes en sluit waarschijnlijk in januari aan bij de groepstrainingen van TDR. Ik kijk ernaar uit om met de TDR’ers samen te trainen en veel van ze op te steken.”
Lees verder
Indrukken uit Kenia (1): Tom Wiggers doet verslag
Tom Wiggers en Michel Butter zijn momenteel op trainingsstage in het Keniaanse Iten. Voor de website van TDR doet Wiggers verslag van zijn indrukken. Met teamgenoot, trainingsmaat en goede vriend Michel Butter ben ik vier weken op trainingsstage in Iten, Kenia. Voor Michel is het de vijfde keer in dit land en voor mij de eerste keer. Het is altijd een droom van mij geweest om hier een keer als atleet heen te gaan en ik ben dan ook erg blij dat het er nu van gekomen is. Uiteraard had ik bepaalde verwachtingen door de verhalen van andere atleten en de foto’s die ik gezien heb. Toch heb ik mijn verwachtingen vooraf bewust over boord gegooid, om zo mijn eigen beeld van Kenia te kunnen vormen. Nu, na een week hier, kan ik zeggen dat het zeker anders is dan in mijn verwachtingen. Kenia, en Iten in het bijzonder, is een plek die namelijk niet goed te beschrijven is met woorden en plaatjes. De schoonheid van het landschap is niet over te brengen op fotos, de sfeer die er hangt is moeilijk in woorden te beschrijven en ook voor de geuren zou ik niet de juiste woorden kunnen vinden. Kortom, Kenia is een land dat ervaren moet worden. Hierbij besef ik mij meteen dat het High Altitude Training Centre (waar wij verblijven) van ongekende luxe is in deze omgeving. Mooie schone kamers, een warme douche, drie keer per dag uitstekend eten, een zwembad, een krachtruimte en een lounge met internet zijn luxes die je hier niet vaak zal tegenkomen. Maar deze ingrediënten maken het wel een ideale plek voor atleten. Lornah en Pieter (Lornah Kiplagat en Pieter Langerhorst, de eigenaars van het kamp, red.) streven ernaar om de juiste mix te behouden van comfort en eenvoud en zij slagen daar denk ik goed in.Twee andere belangrijke ingrediënten die bijdragen aan het succes van deze plek zijn de sfeer en de rust. Het personeel is zeer vriendelijk en behulpzaam en tussen de atleten heerst een gemoedelijke sfeer. Momenteel is het rustig in het kamp. Begin januari zal het drukker worden omdat er dan een grote groep Britse atleten arriveert. Ik hoop en verwacht dat de rust dan ook bewaard blijft. Bovendien zal deze nieuwe groep atleten weer tot nieuwe contacten en gesprekken leiden, wat altijd leuk is. Eenmaal buiten het kamp wordt het echte Kenia meteen ervaren. Trainen in deze prachtige omgeving is elke keer weer een geweldige ervaring en nederigheid maakt zich eigen van alle atleten die hier trainen. Hierover zal ik in mijn volgende verslag iets over vertellen. Toch wil ik alvast één anekdote kwijt. Op een middag deden Michel en ik heuvelsprints. Dit werd opgemerkt door een aantal kinderen,die ons na het standaard `how are you`, bestookten met vragen. Nog voor de eerste sprint werden wij aangemoedigd door 20 kinderen, die onze namen riepen. Gelukkig liepen ze ons niet in de weg, maar ik zag dat een aantal gefascineerd waren door de schaafwonden op mijn knieën, overgehouden aan mijn val bij de EK cross. 'How come?`, wijzend naar mijn knieen (ik weet nog net te voorkomen dat hij de schaafwonden aanraakt). 'Because I fell on the ground'. Ik zie het jongetje denken: 'ik val ook regelmatig, maar daar houd ik toch niet zulke knieën aan over... Gekke mzungu.` Gelukkig werden de aanmoedigingen er niet minder om. :) Tot zover de eerste indrukken uit deze inspirerende omgeving!Tom Wiggers
Lees verder