Portret Kristof van Malderen
09 June
Team Distance Runners
Posted by:
Datum: juni 2010
Bron: Ivan Sonck (Runnersworld België)
Kristof Van Malderen (27) verblijft sinds enkele jaren meestentijds in de Noord-Hollandse kustplaats Bakkum. Hij is lid van de Team Distance Runners, een stichting die er naar streeft looptalent maximaal te ontwikkelen. Van Malderen is Belgisch kampioen op de 1500 meter.
Loopt sinds: Ik was zes en vond het prettig in de velden van Grimbergen te lopen. Ik herinner me dat mijn ouders me beloofden dat ik bij een atletiekclub mocht aansluiten als ik een goed schoolrapport behaalde. Pas op mijn achttiende kreeg ik echt belangstelling voor competitielopen. Tot dan had ik me, misschien ook uit onwetendheid, beperkt tot duurlopen, vaak samen met mijn vader. We voerden dan interessante gesprekken.
Favoriete afstand (en beste tijd): De 1500 meter past het best bij mijn fysiologie en karakter. Mijn coach, Guido Hartensveld, heeft me daarvan overuigd. Ik ben van die afstand gaan houden. Mijn record bedraagt 3.39.10.
Zwaarste training: 16 tot 20 kilometer progressieve duurloop met drie marathonlopers van het Team. De eerste kilometer gaat in 3.40, de laatste in nauwelijks meer dan 3 minuten. Na afloop moet ik een halve dag op de bank liggen.
Zwaarste trainingsweek: In de herfst staat, behalve progressieve duurlopen, onder meer ook circuittraining op het programma, gevolgd door een fartlek op fietspaden. Die combinatie van krachttraining en tempolopen is veel zwaarder dan pakweg tienmaal 400 meter op de baan.
Ondergrond: De baan. Daar komt mijn looptechniek het best tot zijn recht.
Trainingslocatie: Ik heb met het Team al op ontelbare plaatsen in de wereld getraind. Maar niets gaat boven Bakkum. Vierhonderd meter voorbij mijn huis kom ik in de duinen. Anders dan in België is het een oneindig uitgestrekt gebied, een paradijs voor lopers.
Weertype: Ik houd van de zon, ze bezorgt me een lekker gevoel. Laat het straks bij de Europese kampioenschappen in Barcelona maar lekker warm zijn, vooropgesteld dat ik me voor dat toernooi kwalificeer.
Alleen of in groep: Het Team is een unieke club. Ik beschouw het als een voorrecht om in dit gezelschap te trainen.
Favoriet tijdstip: Ik ben geen ochtendmens, trainen om acht uur is bijgevolg niet mijn geliefkoosde bezigheid. Een avondtraining en een avondwedstrijd gaan me veel beter af.
Favoriete wedstrijd: De mooiste meeting ter wereld is de Ivo Van Damme Memorial. Als ik ooit een scherpe tijd loop, dan graag in Brussel. De sfeer is er ronduit fantastisch.
Beste wedstrijd: De 1500 meter van de Belgische kampioenschappen, vorige zomer. Ik voelde me heel sterk, in de voorafgaande weken had ik trouwens tweemaal 3.39 gelopen. Op geen enkel moment verloor ik de controle over de wedstrijd en toen ik op 300 meter van de finish versnelde, was het pleit beslecht.
Slechtste wedstrijd: Bij een Belgisch veldloopkampioenschap voor scholieren in Oostende stond ik rustig mijn trainingsbroek uit te trekken toen het startschot weerklonk. Ik ben er niet zeker van dat mijn toenmalige trainer daar geen hartverzakking heeft opgelopen. Volgens mij ben ik nog midden in de groep gefinisht.
Favoriete muziek: Tijdens de training heb ik geen behoefte aan welke klanken dan ook. Vòòr een wedstrijd maak ik wel eens gebruik van de iPod. Mijn keuze varieert maar U2 ontbreekt zelden, ik ben een fan van die groep.
Voorbeeld: Ik heb grote bewondering voor Bernard Lagat. Hij bevindt zich in de herfst van een lange carrière, en staat nog altijd aan de top hoewel veel van zijn concurrenten bijna vijftien jaar jonger zijn. Van de recente Belgische middenafstandslopers verdient Christophe Impens waardering, hij liep knappe tijden.
Als ik niet loop: Ik werk nog als freelance-marketeer, als dat zo uitkomt tot vijfendertig uur per week. Dat is soms een beetje belastend maar je kan niet verwachten dat alles in het leven van een leien dakje loopt. Elk jaar evalueer ik de voorbije twaalf maanden en totnogtoe is er geen reden om mijn leven anders in te richten.
Ik lees nu: Vorige winter maakten we tijdens een trainingskamp in Mexico kennis met een Amerikaanse atletengroep. Ik was onder de indruk van hun keiharde training en van hun mentaliteit en cultuur: niets is onmogelijk, denken ze. Dat weerspiegelt zich ook in Fast Track, een boek van gewezen topper Suzy Favor-Hamilton. Ik ben pas bij pagina 2, maar het ziet er goed en inspirerend uit. De Amerikanen tellen trouwens weer mee op de middenafstand, zeker bij de vrouwen.
Kristof Van Malderen (27) verblijft sinds enkele jaren meestentijds in de Noord-Hollandse kustplaats Bakkum. Hij is lid van de Team Distance Runners, een stichting die er naar streeft looptalent maximaal te ontwikkelen. Van Malderen is Belgisch kampioen op de 1500 meter.
Loopt sinds: Ik was zes en vond het prettig in de velden van Grimbergen te lopen. Ik herinner me dat mijn ouders me beloofden dat ik bij een atletiekclub mocht aansluiten als ik een goed schoolrapport behaalde. Pas op mijn achttiende kreeg ik echt belangstelling voor competitielopen. Tot dan had ik me, misschien ook uit onwetendheid, beperkt tot duurlopen, vaak samen met mijn vader. We voerden dan interessante gesprekken.
Favoriete afstand (en beste tijd): De 1500 meter past het best bij mijn fysiologie en karakter. Mijn coach, Guido Hartensveld, heeft me daarvan overuigd. Ik ben van die afstand gaan houden. Mijn record bedraagt 3.39.10.
Zwaarste training: 16 tot 20 kilometer progressieve duurloop met drie marathonlopers van het Team. De eerste kilometer gaat in 3.40, de laatste in nauwelijks meer dan 3 minuten. Na afloop moet ik een halve dag op de bank liggen.
Zwaarste trainingsweek: In de herfst staat, behalve progressieve duurlopen, onder meer ook circuittraining op het programma, gevolgd door een fartlek op fietspaden. Die combinatie van krachttraining en tempolopen is veel zwaarder dan pakweg tienmaal 400 meter op de baan.
Ondergrond: De baan. Daar komt mijn looptechniek het best tot zijn recht.
Trainingslocatie: Ik heb met het Team al op ontelbare plaatsen in de wereld getraind. Maar niets gaat boven Bakkum. Vierhonderd meter voorbij mijn huis kom ik in de duinen. Anders dan in België is het een oneindig uitgestrekt gebied, een paradijs voor lopers.
Weertype: Ik houd van de zon, ze bezorgt me een lekker gevoel. Laat het straks bij de Europese kampioenschappen in Barcelona maar lekker warm zijn, vooropgesteld dat ik me voor dat toernooi kwalificeer.
Alleen of in groep: Het Team is een unieke club. Ik beschouw het als een voorrecht om in dit gezelschap te trainen.
Favoriet tijdstip: Ik ben geen ochtendmens, trainen om acht uur is bijgevolg niet mijn geliefkoosde bezigheid. Een avondtraining en een avondwedstrijd gaan me veel beter af.
Favoriete wedstrijd: De mooiste meeting ter wereld is de Ivo Van Damme Memorial. Als ik ooit een scherpe tijd loop, dan graag in Brussel. De sfeer is er ronduit fantastisch.
Beste wedstrijd: De 1500 meter van de Belgische kampioenschappen, vorige zomer. Ik voelde me heel sterk, in de voorafgaande weken had ik trouwens tweemaal 3.39 gelopen. Op geen enkel moment verloor ik de controle over de wedstrijd en toen ik op 300 meter van de finish versnelde, was het pleit beslecht.
Slechtste wedstrijd: Bij een Belgisch veldloopkampioenschap voor scholieren in Oostende stond ik rustig mijn trainingsbroek uit te trekken toen het startschot weerklonk. Ik ben er niet zeker van dat mijn toenmalige trainer daar geen hartverzakking heeft opgelopen. Volgens mij ben ik nog midden in de groep gefinisht.
Favoriete muziek: Tijdens de training heb ik geen behoefte aan welke klanken dan ook. Vòòr een wedstrijd maak ik wel eens gebruik van de iPod. Mijn keuze varieert maar U2 ontbreekt zelden, ik ben een fan van die groep.
Voorbeeld: Ik heb grote bewondering voor Bernard Lagat. Hij bevindt zich in de herfst van een lange carrière, en staat nog altijd aan de top hoewel veel van zijn concurrenten bijna vijftien jaar jonger zijn. Van de recente Belgische middenafstandslopers verdient Christophe Impens waardering, hij liep knappe tijden.
Als ik niet loop: Ik werk nog als freelance-marketeer, als dat zo uitkomt tot vijfendertig uur per week. Dat is soms een beetje belastend maar je kan niet verwachten dat alles in het leven van een leien dakje loopt. Elk jaar evalueer ik de voorbije twaalf maanden en totnogtoe is er geen reden om mijn leven anders in te richten.
Ik lees nu: Vorige winter maakten we tijdens een trainingskamp in Mexico kennis met een Amerikaanse atletengroep. Ik was onder de indruk van hun keiharde training en van hun mentaliteit en cultuur: niets is onmogelijk, denken ze. Dat weerspiegelt zich ook in Fast Track, een boek van gewezen topper Suzy Favor-Hamilton. Ik ben pas bij pagina 2, maar het ziet er goed en inspirerend uit. De Amerikanen tellen trouwens weer mee op de middenafstand, zeker bij de vrouwen.