Kenia Update 1: Pretenders or true contenders?
19 December
Team Distance Runners
Posted by:
Ontwikkeling HATC-kamp
Het is zondag 18 december 2011 en we zijn inmiddels alweer ruim een week in Iten, Kenia. Hoewel ik er al een aantal jaar niet meer ben geweest, heb ik Kenia sinds de jaren '90 een keer of negen bezocht. Waar je voor distance runners naar op zoek bent is rust, hoogte en een goed klimaat. Het is dan ook geen wonder dat Iten, op bijna 2400m hoogte, als epicentrum van de Keniaanse en mondiale top op het gebied van hardlopen wordt beschouwd. De laatste keer dat we het kamp van Lornah hebben bezocht, is dus een aantal jaar geleden geweest. Ik moet zeggen dat ik diep respect heb voor de manier waarop het kamp is doorgegroeid. De ambitie van Pieter en Lornah is om nog meer te groeien, maar ze hebben al grote stappen gemaakt. Het kamp is totaal niet te vergelijken met de jaren negentig, maar zelfs ook niet met een jaar of vijf terug.
Ik weet nog goed hoe ik in de jaren negentig aan het brainstormen was met Pieter over de dilemma's die hij toen had. Hij wilde internet en alles wat Westerse afleiding gaf buiten de deur houden. Het ging erom dat de Keniaanse eenvoud in tact bleef. Trainen, eten, slapen en bijvoorbeeld geen alcohol binnen het kamp. Maar tegelijkertijd moest het kamp wel draaien op volume; van louter Westerse toppers kon het niet rondkomen. Nu ik hier ruim een week ben zie ik dat die balans meer dan geslaagd is. Pieter en Lornah maken het de ‘liefhebbers' zoveel mogelijk naar hun zin, maar je merkt ook dat er veel aandacht is voor de toppers. Zo hebben ze spontaan ervoor gezorgd dat er een aparte vleugel is voor ons en kunnen we terecht in de nieuwe eetzaal. Die uitbreiding is min of meer het gevolg van een samenwerking tussen het kamp en UK Athletics. Een zeer sterk initiatief vanuit de London Marathon en UK Athletics subsidieert namelijk het altitude program van de Britse (sub)toppers. Drie tot vier keer per jaar worden de hoogtestages in Iten en Font Romeu volledig vergoed, inclusief begeleiding en dergelijke.
True contenders or pretenders?
Nu is het rustig, maar de maanden voor ons was UK Athletics hier zes weken met onder andere de topatleten Mo Farah, Helen Clitheroe (die zich dankzij dit programma op 37-jarige leeftijd verbeterde naar 8.39.81 op 3000m en de Europese indoortitel won), Hannah England (zilver op WK 1500m in Daegu) en Paula Radcliffe. Paula en Lornah zijn goede vriendinnen en uit de verhalen die Lornah vertelt heeft Paula hier prima kunnen trainen. Het is mooi om die verhalen uit te wisselen, want al filosoferend constateren we dat er hier een goede mix is tussen de true contenders en de pretenders. De atleten van de UK Athletics werden perfect afgeschermd voor de pers (het is ongekend hoeveel Engelse paparazzi ‘in de struiken liggen' om een glimp van Radcliffe op te vangen).
Maar ik moet zeggen dat er ook veel zogenaamde gelukszoekers hier zijn. Solisten, liefhebbers of hoe je ze ook noemt. Op zoek naar geluk of naar wat eigenlijk? Zo gaan er hier mooie verhalen rond over een over-enthousiaste Nederlander met zijn fototoestel. Een belangrijk deel van de Engelsen schijnen met een smoes naar een andere eetruimte te zijn verplaatst, om maar niet op de foto te hoeven. Ook is er een Canadese triatlete die hier een aantal maanden verblijft. Ik heb haar nog niet terug kunnen vinden op de world ranking, maar ze is in haar hoofd erg bezig met randzaken als sponsoring, weblogs en klaagt veelvuldig over gebrek aan steun van de bond. Haar droom is van haar hobby haar beroep te maken en vindt dat ze hier veel meer in gesteund dient te worden. We zien haar de hele dag met haar laptop terwijl het toch echt in het zwembad moet gebeuren. Op mijn vraag wat ze van de atleten van UK Athletics had geleerd, antwoordde ze: "I don't like them, they stick in a group. And they just stick to their program" Ik dacht nog: "Oh jee, dat wordt geen innig huwelijk met TDR." Pieter heeft tientallen verhalen over al die individuen die de afgelopen jaren het kamp hebben bezocht. Hij kan er een boek over schrijven. Hij is spijkerhard in zijn oordeel over het verschil tussen de toppers en subtoppers. Volgens hem zag je de toppers zoals Radcliffe amper: ze rusten op hun kamer. De pretenders zijn bezig met van alles en nog wat. De contenders schijnen vooral gefocussed te zijn op het elke dag weer beter te worden en dat is te zien aan hun preoccupatie met rust. Zonder dat ze hun ‘balans' uit het oog verliezen. Kortom: ze houden zich zoveel mogelijk bezig met ‘de kern'. Zo ook binnen onze groep zie je de verschillen. Ik moet zeggen dat ik meer dan tevreden ben over hoe onze atleten met het trainingsprogramma bezig zijn.
Wereldtoppers
Zoals gezegd trekt deze omgeving diverse wereldtoppers. Michel, Kristof en Rens kwamen vanochtend de coach van 800m-topper Kaki tegen. "Kun je hier duurlopen doen?" vroeg hij hen. "Perfect. Je kan overal heen," antwoordden de jongens. "Maar er liggen zoveel stenen hier," antwoordde de man. De broers Lewandowski zijn ook hier: 800m-loper Marcin met zijn broer en coach Thomas. Ze zoeken deels de samenwerking met wereldrecordhouder David Rudisha. Kristof had van de Poolse mede-atleten wel eens gehoord dat Lewandowski echt in een tunnel leeft. Hooguit een maand per jaar is hij in Polen te vinden. Dit jaar volgt hij hetzelfde reisschema als Kristof: van Kenia naar het Zuid-Afrikaanse Potchefstroom. Toch wel bijzonder om 11 maanden per jaar met je broer op reis te zijn en je droom na te jagen. Dat ongekend hoge niveau vind ik het mooie aan de topsport. Laat duidelijk zijn dat distance running op het allerhoogste mondiale niveau verschrikkelijk hard en compromisloos is. Het is dan ook mooi om te zien dat die topatleten zich gedragen als true contenders. En niks tegen op de pretenders, die moeten er ook zijn. Toch zijn het echt wel verschillende belevingswerelden.
Het was ook leuk om Hugo van den Broek te ontmoeten in zijn eigen omgeving. We hebben een prachtige samenwerking van 15 jaar gehad. Een heel mooie reis, die heeft geleid tot 2.12.08 op de marathon. Prachtig om te zien hoe snel die klik er weer is. Hugo is nog hongerig als altijd en coacht ook Hilda's zusjes: Elvin en Valentine. We zullen elkaar zeker nog vaak gaan opzoeken en samen trainen.
Het is niet alleen fantastisch om topatleten te ontmoeten, maar ook om met topcoaches in aanraking te komen. Op de tweede dag van de stage werd ik omhelsd door wat door velen de beste coach ter wereld wordt genoemd: Renato Canova. En dat zeg ik niet zonder de nodige trots. Renato wist nog precies waar we elkaar spraken: Amsterdam Marathon 2004, Sankt Moritz 2006 over European distance running, een keer op een congres in Antalya (2006) en de laatste keer in Amsterdam dit jaar na de marathon. Bizar hoe iemand van zijn leeftijd die dingen nog weet te onthouden. Ik zou ervoor tekenen als ik zo oud was! We spreken elkaar hier regelmatig. Renato was erg onder de indruk van de 2.12.59 van ‘Michael Buttler' en zijn snelle laatste twee kilometer in die marathon. "Dat betekent dat je de juiste balans in de energiesystemen te pakken hebt," vertelde hij.
Butter terug naar Kenia
Ook Michel Boeting is een paar keer langs geweest. We hebben de indoor- en outdoorplanning van Kristof en de outdoorplanning van Helen doorgenomen. Michel Butter en ik zijn naar Kaptagat afgereisd, waar Michel Boeting het kamp voor zijn atleten heeft. Het is de bedoeling dat Michel Butter na Egmond terugkeert naar Kenia en iets gaat doen wat hij nooit eerder heeft gedaan. Volledig geïsoleerd en met topatleten omringd zal hij een extra hoogtestage van vijf weken gaan beleggen. Michel en ik zijn er samen van overtuigd die 20 procent kans op de Spelen in Londen volledig aan te grijpen. Het kan hoe dan ook geen kwaad om uit de comfortzone te komen. In het kamp van Michel Boeting zitten de atleten Nixon Chepseba (3e tijd op de 1500m in 2011: 3.30.94), Lucas Rotich (26.43.98 op de 10.000m), Vincent Chepkok (12.51.45 op de 5000m), Daniel Salel en een aantal marathonlopers waarvan Emmanuel Mutai (winnaar London 2011,nummer twee New York 2011 en winnaar Major Marathons circuit) de bekendste is.
Wat meteen opvalt is de gemoedelijke sfeer, het kameraadschap en de nederigheid. Chepseba staat zijn spijkerbroek met de hand te wassen omdat hij de volgende dag een bruiloft heeft. Lucas Rotich staat de Keniaanse klei uit zijn automatten te schrobben. Dat terwijl ze het ook kunnen laten doen voor een paar euro. Ze douchen hier trouwens met een teiltje water en de wc is een gat in de grond. "It's completely manual", grapten ze tegen onze Michel toen hij vroeg waar het toilet was. We willen er eigenlijk ook zo normaal mogelijk over doen. Back to basics is het doel, maar laat het dan ook de laatste keer zijn dat we het hier over hebben. Straks gaat Michel het nog bijzonder vinden of wordt het een gimmick. Overigens, de meeste jongens in het kamp zijn getrouwd, maar verblijven zes dagen per week geïsoleerd in het kamp. True contenders dus. In de middag zijn we met Michel Boeting nog naar Eldoret gereden, voor een meeting met Patrick Sang, de coach. Daar hebben we trainingsideeën uitgewisseld. Als je naar z'n track record kijkt, is het natuurlijk duidelijk dat Sang een absolute wereldcoach is. Hij is niet alleen goed opgeleid en een intelligent en betrokken persoon, maar het is meteen duidelijk dat hij ook opvallend veel aandacht heeft voor het individu. Kan ook niet anders, anders zou er lang niet zoveel succes geweest zijn bedenk ik me. Gelukkig liggen onze ideeën niet zo ver uit elkaar, spreken we dezelfde taal en is het niet moeilijk om op één lijn te komen.
Het is de bedoeling Michel ook uitdrukkelijk met de groep mee te laten trainen. Een goede voorbereiding is daarbij het halve werk. We hebben al wat "key sessions" doorgesproken en we weten waar we naar toe kunnen werken: o.a. een 40km duurloop op 15 januari en baantrainingen van 12 tot 15km (netto) volume. Dit wordt om 9 uur in de ochtend uitgevoerd en de atleten worden onderweg uit de pick up gedropt en lopen het laatste half uur naar de baan. Klein detail: om 6 uur doen ze rond het kamp al een ‘warming up' van 45 minuten. "Make sure you know your body well, listen to it and use your heart rate monitor for extra control. Train smart and follow your own principles." Tevreden keerden we huiswaarts naar Iten. Michel is gretig en heeft vertrouwen in ons plan. We weten zeker dat we elke steen hebben omgedraaid in de aanloop naar die cruciale voorjaarsmarathon en voelen ons true contenders. We realiseren ons hoe dankbaar we zijn voor het hoogwaardige netwerk dat TDR (en Michel Boeting in het bijzonder) heeft opgebouwd. Volgende keer meer verhalen uit Kenia!