Barcelona Update 4: De grote leegte

Tja, dat was het dan. Ik ben inmiddels weer terug in het trainingskamp in Gavà Mar en probeer naar de marathonjongens mijn teleurstelling niet te laten blijken. We bouwen in een climax naar een wedstrijd toe en ik vind dat ik die niet mag verstoren. Dus zojuist heb ik vol energie met Ronald het raceplan voor zondag doorgenomen. Het mooie is dat ik ook energie krijg van zo'n jongen en het bouwen naar zoiets moois.

Nu jullie me bellen ben ik een wandeling aan het maken met collega-coach Carel van Nisselroy. We waren net bezig met de vraag van het ouder worden en het coach zijnde. Carel is al wat ouder dan ik. Waar ik kan buigen op 20 jaar ervaring, zit hij toch al 35 jaar in het coachingvak. Ik ben inmiddels al op aardig wat toernooien geweest, maar Carel des te meer. Ik heb hem zojuist gevraagd of de pieken en dalen vervlakken bij het ouder worden, met andere woorden: worden de euforie en teleurstelling minder? Hij wist dat ik naar de bekende weg vroeg. "Het probleem bij ons is dat we altijd door moeten," antwoordde Carel me. "Het moet elke keer weer beter en we analyseren ons suf. Wat ging er mis en wat had beter gemoeten?' Samen bespreken we het machteloze gevoel dat je er uiteindelijke niet zoveel aan kan doen. Je bereidt je atleten zo goed mogelijk voor, maar op sommige zaken kun je ze simpelweg niet voorbereiden. Of ze hebben het of ze hebben het niet op het beslissende moment. En daarbij, de atleet moet door bepaalde fases van ontwikkeling heen.

Dat geldt niet alleen voor Niels, maar ook voor Kristof. Beiden hebben ze niet laten zien waar ze toe in staat zijn, het onderpresteren kun je wel zeggen. Kristof is iemand die op de beslissende momenten iets extra's kan en wil geven, zoals hij bijvoorbeeld op het Belgisch Kampioenschap heeft laten zien. Juist op deze dag was dat niet het geval. Hij was uiteindelijk toch te onrustig tijdens de wedstrijd. Z'n passen waren niet ontspannen, zijn techniek klopte niet. De afgesproken souplesse was afwezig. Dus Kristof was al moe toen de sprint begon. We maken samen de teleurstelling door. Zoals Gerard van Lent vanmorgen vroeg in de taxi naar Gavà zei: "Als het goed is vorm je een symbiose met je atleet, je doet het samen. Dat is zo intens, dat je samen de teleurstelling voelt."

De uren die na de wedstrijd volgden, was het wel lastig. De atleet is niet in staat tot het spreken met je in propere zinnen, daarom laat je hem maar met rust. Het traject wordt plotseling onderbroken en de atleet gaat naar zijn familie en partner. De evaluatie, wat ook bij het traject hoort, daar is nog geen tijd voor en dat heeft nu ook geen zin. Echt zinnig hebben we elkaar nog niet gesproken, we hebben ook afgesproken nu wat afstand te nemen. Tegen Niels heb ik gezegd: ‘geniet er maar van', maar dat zal voor hem heel lastig zijn, weet ik.

Om toch op de wandeling met Carel terug te komen, als coaches gaan we altijd verder. Maar ook de atleet moet verder en het zijn alleen de kanjers die verder gaan. Weerbaar worden, het overwinnen, het bouwen aan de palmares, het steeds maar beter worden. Net als wij als coaches ook verder zullen gaan. Hoe je het ook wendt of keer, het komt er uiteindelijk toch op neer dat we verder moeten, dat is ons lot.