Portugal Update 1: Thuiskomen in Monte Gordo

De eerste week ‘Monte Gordo 2010' zit er bijna op. Zoals bekend organiseren we met TDR al jarenlang meerdere trainingsstages per jaar. En zodoende hebben we al de meest uiteenlopende locaties bezocht. Voor elke groep atleten probeer ik in de juiste periode de juiste trainingsstage, met daarbij de juiste locatie, te selecteren, passend bij het trainingsdoel. En als we hoogtestages in de winter nodig hebben kom je dan natuurlijk buiten Europa uit. De stages die goed zijn bevallen, probeer je verder te optimaliseren, terwijl je het na de stages die geen succes waren, wat overigens allang niet meer is voorgekomen, totaal anders probeert te doen. Soms reizen we met een klein groepje en soms is het TDR-collectief simpelweg vrij massaal.

Wat is het succes van een goede stage? In mijn visie is dat vooral het creëren van een professioneel klimaat met heldere afspraken, waardoor een sfeer ontstaat waarin we beter willen worden en negatieve afleidingen grotendeels worden beperkt. Als iedereen weet wat er van hem of haar verlangd wordt, dan ontstaat er eenmaal ter plaatse weinig discussie en kunnen we ons vooral bezighouden met de essentie: het elke dag beter worden. Een belangrijke mijlpaal in de voorbereiding op ‘Monte Gordo 2010' was een informatieavond in het Golden Tulip Heiloo waarbij we de begeleidingsstaf hebben geïntroduceerd, onze werkwijze en spelregels uit de doeken hebben gedaan, allerlei logistieke informatie hebben gepresenteerd (zoals de kamerindeling en trainingstijden) en waarbij we konden ingaan op vragen. Hoe we buiten de trainingen om rust creëren, zaken als stilte voor degenen die willen rusten en telefoongedrag kwamen daarbij aan de orde. Maar ook het gedrag richting sponsoren en media. Aan het eind van de avond volgt het belangrijkste gedeelte en vragen we om commitment bij de atleten voor de gemaakte afspraken. Ik vind het belangrijk bij dat soort zaken ook de verantwoording te leggen bij de atleten, ik vraag wat ze zelf prettig vinden. En wie zich er niet aan wil houden, die blijft thuis. "I don't give a shit," zou mijn vriend en collega-trainer John Cook zeggen.

Terug naar Monte Gordo als locatie. Deze stage is al jarenlang het drukst bezocht binnen TDR. Je vindt er alles wat voor een brede groep nodig is. Een vaste plek, we komen er inmiddels al jaren. En ik kan niet ontkennen dat het een gevoel van thuiskomen geeft. Aan de kleine en grote dingen merk je dat ze je gaan herkennen. Bij de receptie van het hotel verliep alles soepel: bij het inchecken konden we door de ervaring uit de andere jaren 40 man snel doorloodsen. En de meeste kamers waren al paraat zodat de atleten konden gaan rusten; het is handig dat ze mijn wensen kennen. Vervolgens door naar het lokale restaurantje ‘Ed & Willem'. "Hi Guido, the same as usual?" Ik knikte maar en vervolgens kreeg ik een grilled chicken salad en double coke ice voorgeschoteld, exact wat ik elk jaar bestel. Toch wel apart. 's Avonds bij ‘Bar 42' kreeg ik bij binnenkomst spontaan de eerste ‘caneca' (groot biertje) van de baas. Vorig jaar kreeg ik zelfs een t-shirt met op de voorkant het logo van Bar 42 en op de achterkant ‘Staff'. Ik weet niet of ik daar nu zo trots op moet zijn. Maar ik kan het niet ontkennen: ik maak er altijd lange dagen met collega's, pratend over onze gezamenlijke passie. Werkoverleg tot in de late uurtjes zeg maar.

Bar 42 is trouwens ook de plaats voor een grappig fenomeen, wat je in andere stages nauwelijks tegenkomt. En ik weet niet of het vooral kenmerkend is voor subtoppers en Nederlandse atleten. Maar ik hoor er vrijwel dagelijks onze training terug, compleet met pauzes en tijden. Zo gonsde het dat Nils Pennekamp een hamstringblessure had, dat Robert Lathouwers een 600m in 1.17 had gelopen en dat een aantal atleten al dan niet geblesseerd is. Ook binnen onze eigen groep zie je atleten die van alles en nog wat willen bijhouden van andere atleten, maar gelukkig is er ook een steeds groter wordende groep die zich er nauwelijks wat van aantrekt.

Ik ben me er terdege van bewust, dat wat voor atleten geldt, ook zeker voor de coach opgaat. Ik probeer dan ook de optimale balans te vinden tussen inspanning en ontspanning, arbeid en rust, groep en privé, controle en rust, uitleggen en inleggen, streng en losjes, stimuleren en afremmen, variatie en vaste gewoontes, etcetera, etcetera. Op dit moment draait onze staff perfect. Onze vaste fysiotherapeute en medisch coördinator Majelle Laman is afwezig omdat we haar in willen zetten op de volgende trainingsstages richting de EK in Barcelona. De stages in Mexico, Texel en een acclimatisatiestage in Spanje staan voor haar op het programma. Maar ze heeft in de persoon van René van Engelen een uitstekende vervanger gevonden. Kundig, enthousiast en vooral professioneel. Met 800m-coach Ton Baltus hebben we samen al twee baantrainingen gecombineerd, omdat we hebben afgesproken op sommige trainingen het beste uit onze atleten te willen halen. En voor het eerst heb ik de luxe van een assistent-coach, Will Conijn, zodat we alle trainingen met twee man kunnen doen.

Het Jeugdplan (15 - 18 jaar) is zoals altijd in goede handen met Eric en Marleen Declercq en Johan Koenis. Heerlijk dat ik daar nauwelijks omkijken naar heb. Wat nieuw is, en wat mij betreft een experiment, is de samenwerking tussen TDR Tv en Losse Veter. Ook hier zijn heldere afspraken over gemaakt. Maar naast veel voordelen, zie ik hierin ook valkuilen. Goede vriend en topfotograaf Karel Delvoye (tegenwoordig Orange Pictures) komt volgende week in opdracht van hoofdsponsor Price Waterhouse Coopers een aantal bijzondere foto's schieten. En teammanager Michel Boeting zal begin mei langskomen voor een 13-tal gesprekken binnen vijf dagen.

Kortom: er gebeurt heel veel hier en het is een kleine gemeenschap, waar veel zichtbaar is. Maar er gebeurt ook veel achter de schermen. Eén ding staat echter bij ons centraal: presteren op het moment dat het moet. En hopelijk is dat voor een aantal atleten Barcelona.

Guido.