Mexico Update 3: De opgaande lijn

Dit zal de laatste update worden voordat we woensdag naar Stanford zullen afreizen. Het lijkt alweer heel lang geleden dat we nog met een grote groep waren. Vrijwel direct na thuiskomst liepen de marathonners de CPC-loop en ik moet zeggen dat ik natuurlijk heel content was met de resultaten. De jongens werden tweede, derde en vierde Nederlander en Inge tweede Nederlandse en vijfde overall. Belangrijker was de 100% PR score, opnieuw! Het vertrouwen zit erin en terecht. Ook na thuiskomst en in de fase van re-adaptatie naar zeeniveau hebben we denk ik de juiste dingen gedaan. Een hoogtestage is pas geslaagd als er een duidelijke upswing in de diverse prestatieparameters gecreëerd kan worden en niet alleen een korte uitschieter binnen 72 uur na thuiskomst. Het moeilijke is uiteraard dat dit, hoe kan het ook anders, individueel bepaald is. Het maakt het extra lastig dat ik voor deze atleten nu even "op afstand" zit. Maar aan de berichten te horen maken ze het prima.

Subtop

Vandaag ook de uitslag van de Venloop gezien. Het is nu duidelijk zichtbaar dat met name de subtop toch wat aan het verbeteren is. Een aantal atleten viel me wat tegen, maar sommigen zijn in marathontraining en als je het verhaal erachter niet kent, moet je eigenlijk ook niet oordelen. Het gaat om de echte momenten, waarop de afrekening gemaakt wordt. En bij atleten die straks Rotterdam zullen lopen is dat natuurlijk het enige moment dat echt telt. De eerste pannenkoekjes zijn immers voor de kinderen.

Over Nederlandse atleten gesproken, een paar dagen geleden had ik bewust een afspraak gemaakt met Titus Mulder, coach van Ilse Pol. We hadden elkaar nog nooit echt gesproken. Hij had tegen Michel Butter gezegd: "hopelijk haal je de limiet, kun je daarna lekker relaxed wegwedstrijdjes gaan lopen". Een mooie beginstelling voor een boeiende discussie. Bij Butter zit dat helemaal niet in z'n systeem. En bij mij ook niet. Maar toch heel leuk kunnen discussiëren over baan versus weg en wanneer moet welke atleet de overstap gaan maken. Titus vond dat diverse atleten op de verkeerde afstand zitten. Vaak was ik het met hem eens, maar ik moet wel zeggen dat hij in wel erg veel atleten een marathonloper ziet. Over één ding waren we het zeker eens: atleet en coach moeten wel durven kiezen. En de consequenties van hun keuze nemen. Heel boeiend was ook  het filosoferen over wat er beter moet en hoe "we" meer atleten onder de 2u20,  30'00" en 14'00" krijgen.

‘Guido Balls'

Ook in deze update is het toch onvermijdelijk om opnieuw over John Cook en zijn groep te beginnen. Je merkt dat als je met hem over topsport praat, het ook ECHT topsport is. Nog even los van zijn 40 jaar aan evaring is het vooral zijn denkniveau wat me aanspreekt. Hij heeft Shalane Flanagan naar brons op de Spelen in Beijing gebracht en naar Amerikaanse Records op 3000 (8'33"), 5000 (14'44") en 10.000 meter(30'22"). We kunnen uren praten over haar trainingen, de rol van geld en grote Nike-contracten, de sfeer in de groep als haar partner erbij was, hoe er discussie ontstond nadat hij ook nog eens haar manager werd en hoe hij haar beïnvloedde richting de wegwedstrijden. Binnen twee dagen had ik dus een gesprek over hetzelfde onderwerp, met twee totaal verschillende coaches. Ik merk toch dat uiteindelijk de gesprekken over zowel de facetten van coaching als over de training zelf, me het meeste boeien. We hebben op de atletiekbaan, op de tennisbaan, zittend in het gras naast het zwembad en zelfs in het restaurant oefeningen lopen nadoen en drills lopen demonstreren naar elkaar. Morgen doen ze weer een pittige training met medicineballoefeningen die ze tot "The Guido Balls" hebben gedoopt. Er gaat dus gegooid worden met m'n ballen morgen! Vanmiddag de logboeken van Shannon Rowburry zitten analyseren op Cook's Blackberry. Weekvolume: 112 km! Aantal trainingen met drills, kracht, medicine balls, horden, core, etc: 10!

Zaterdagavond waren we eens naar het centrum gegaan. Heerlijk gegeten in een restaurant met uitzicht op het klassieke centrumplein. Een prachtige samensmelting van onze twee groepen. Uiteraard veel vragen moeten beantwoorden over Castricum, als alles rondkomt onze gezamenlijke uitvalsbasis in de zomer (juli en augustus). Het is ons die avond ook duidelijk geworden hoezeer de atleten, ieder in verschillende opzichten, coach Cook nodig hebben. Rowbury vaart blind op hem en Leo Manzano heeft hem nodig om bij de les gehouden te worden. Hij was wel erg nieuwsgierig naar de (topless!) stranden in Castricum en in de snelle treinverbinding met het centrum van Amsterdam.

Stanford

Nog twee dagen, dan zit het er weer op. Zaterdagochtend de laatste specifieke baantraining gedaan. Het taperen was uiteraard al eerder begonnen en dus, als alles klopt, kunnen de atleten in deze fase van fine tuning nog prima een flinke training afwerken. En dat klopte gelukkig ook. Michel is er duidelijk klaar voor. De 12 verschillende tempo's van in totaal 10,8 km waren gelukkig beter dan ooit deze stage en belangrijker: ze straalden gemak uit. We wisselden het tempo tussen 74" per ronde op de 1200-jes tot 66" op de 600-jes, met enkele wisseltempo's waarin de chrono richting de 60" ging. Kristof was trouwens niet te stoppen, zijn eindschot gaat sterker worden dan ooit. Op elk commando kan hij versnellen nu. Nils gaat ook prima. Ergens in de serie van de andere jongens deed hij 2x1000m mee en moest de 2e 1000 op kop afmaken. Ik was erg tevreden met een slotronde van 65" bij een 1000 van 2'47". Ben heel benieuwd naar z'n uitstapje op de 1500m aanstaande vrijdag. Ben er in ieder geval in geslaagd om één van mijn belangrijkste doelen met hem, het heel houden, te gaan halen. Een ander doel is om hem sneller te maken op de 400m. Vanmorgen nog een circuittraining met hem op film gezet. De camera heeft vaak in m'n tas gezeten, maar nu voor de tweede keer ook daadwerkelijk gefilmd. Hoewel, Kristof heeft de camera in de hand genomen. Ik snap niet hoe sommige collega's dat doen hoor, met camera of fototoestel in de hand langs de baan. Niets voor mij.

Ontwikkeling en groei

In alle opzichten belooft het een spannend jaar te worden, vol ontwikkelingen en groei. Deze trip was in ieder geval bijzonder inspirerend en betreft de training en de prestatieontwikkeling van de atleten ook zonder meer geslaagd. De sfeer was positief en er zaten geen bronnen van negativiteit in. Ervaring leert dat iedereen dan niet alleen beter functioneert omdat de focus bij de kern ligt, maar ook dat ikzelf veel geïnspireerder mijn werk kan doen. Ook al vergoeden prestaties veel, het moet wel "leuk" blijven. Plezier als levensader in het trainerschap. Ik denk dat alle genoemde trainers dat overduidelijk uitstraalden deze stage, ieder op z'n eigen manier en op z'n eigen niveau. Het is de kunst om dat vast te houden en over te blijven brengen op je pupillen. Voor mezelf heb ik die balans aardig te pakken en is het de kunst om dat zo te houden. Prestaties vormen zeker een belangrijke basis, maar ik hoop ook de valkuilen van negativiteit goed te blijven omzeilen de komende periode.

Op naar Stanford, Rotterdam, baanseizoen en hopelijk Barcelona!

Volg me dagelijks via twitter