Sankt Moritz Update (4)

SANKT MORTIZ - Woensdagmiddag deden we onze laatste serieuze baantraining. Het was weer een prachtig gezicht om zoveel middelmatige atleten te zien genieten van hun gezamenlijke passie. Ons gepruts trekt altijd veel bekijks. De laatste dagen is het vooral toeleven naar de wedstrijd. Een coach uit de kelder van de Europese atletiek heeft zo zijn eigen sores. Zitten zijn atleten in de B, C, D of (het kan nog erger) in de E serie?

Intussen weer een aantal leuke ontmoetingen gehad. Een paar dagen geleden was ik uitgenodigd voor een gesprek met Christian Belz, een Zwitser van 13'11" die een paar jaar geleden in Heusden 2e werd op de 5000m (achter de toen nog onbekende Zerzaney Tadesse), diens manager en een vertegenwoordiger van Swiss Post over de opzet van een Zwitsers loopteam. "Wat you have is the future in running"  en dus zaten we uren kritisch te filosoferen over wat er nodig is voor een dergelijke opzet. . Ook in Nederland atletiek heb ik de afgelopen jaren trouwens een 5-tal van dit soort gesprekken gehad, waarin ik een adviserende rol speelde bij de opzet van nieuwe teams. Een aantal initiatieven zijn uiteindelijk ook daadwerkelijk van de grond gekomen. Of er uiteindelijk ook structureel succes volgt hangt natuurlijk van vele factoren af, maar vaak zijn er bij de start al zoveel hindernissen dat men niet voor mekaar krijgt wat men voor ogen heeft. Maar vaak ontbreekt daar ook een echte visie over. Het beoogde Swiss Post Running Team had al wel een budget, maar geen eenheid binnen de atleten. Teveel verschillende atleten met elk hun eigen shoe company  geeft al geen herkenbare uitstraling. Ook is er geen gezamenlijke trainer. Een 2-tal trainingsweekenden waren geen succes omdat ieder zijn eigen ding bleef doen. Er werd niet gezamenlijk getraind en ook was het nauwelijks mogelijk om voor langere tijd een gezamenlijke trainingsstage te beleggen. Hardlopen blijft dan een individuele sport. Dat kan natuurlijk een keuze zijn. "Wat wij missen is een Unique Selling Point", besloot Belz. Je moet ook niet elke Zwitserse (sub)topper aan boord willen trekken was mijn advies. Dat hebben wij ook nooit gedaan. Als het Swiss Post Running Team zijn ploeg op orde heeft dan zullen we de mogelijkheid om trainingsstages te samen te combineren verder uitwerken.

TDR is na een aanloopperiode van bijna 10 jaar uiteindelijk andersom, nl bottom up, begonnen. Lokale atleten groeiden tot regionale top. Talenten of regionale toppers werden nationale toppers. Het opleiden van jong talent werd ons handelsmerk, maar daarnaast is onze track record  op het gebied van subtoppers een sprong omhoog laten maken ook steeds sterker. Lukt natuurlijk niet altijd en bij iedereen, dus gaan we bij nieuwe aanmeldingen altijd heel zorgvuldig te werk. Vroeger en recentelijk. Het moet allemaal wel binnen een bepaalde (team)filosofie passen. Atleten verdienen die eerlijkheid en duidelijkheid natuurlijk ook. De laatste jaren heb ik zo vele atleten verder op weg geholpen, door ze juist niet binnen te laten bij TDR. Pas later kwam trouwens de sponsoring en dus het budget om aan kwaliteit en continuïteit in met name de begeleiding te werken. Onze manier is natuurlijk ook maar een manier, maar kent wel veel navolging.     

Hoewel ik inmiddels op mijn hotelkamer nabij Heusden ben beland, gaan we nog even een paar dagen terug in de tijd. Na mijn laatste trainingsrondje wilde ik nog dolgraag even nagenieten in het smeltwater. Toen ik ter plaatse aankwam was de steiger volgeparkeerd met rolstoelen. De paralympische atleten waren aan het aftercoolen. Maar wat waren ze dan aan het coolen? Ze slingeren dagelijks uren keihard met hun armen aan de wielen, maar ik zag er geen eentje op zn kop in het water staan. En als ze al benen hadden, dan hoeven ze die toch niet te koelen? "What are you cooling?", vroeg ik voorzichtig. "We use the same system for recovery like you, the topathletes", antwoordde hun vrouwelijke begeleidster. Ik keek nog eens naar mijn buikje. We knipoogden en realiseerden ons op dat moment hoezeer we eigenlijk genoten van onze eigen middelmatigheid.
Terug bij het ontbijt sprak ik Kristof, die zijn geïrriteerde tibialispees zat te ijsen. "Pistorius heeft deze sorus niet hè", grapte hij. "Topsport is soms zo oneerlijk. Hij kan in training veel grotere risico's nemen dan wij en hoeft zijn carbon na afloop ook niet te martelen in dat smeltwater." Kristof wilde uiteindelijk toch niet ruilen, nog voor geen 50 miljoen.
Naar verluid stegen de bezoekersaantallen van onze website de afgelopen weken weer naar recordhoogte. Ik vraag me af wat hiertoe geleid heeft. Chantal, Petra, Tjeerd en de anderen wil ik in ieder geval toch even bedanken voor hun bijdrage. Van de meesten van jullie is de identiteit inmiddels bekend. Waar moet het bloemstukje naartoe? Naar jullie thuisadres, het internetcafé op vakantie, de werkplek? En die Tjeerd doet zo opzichtig zijn best dat we meerdere bloemstukken beschikbaar hebben voor al die verschillende IP adressen. Nog een uurtje, dan ga ik naar de baan. Hopelijk genieten van mooie sport. Van echte toppers of van onze eigen kanjers op weg naar de top.