Sankt Moritz Update (3)

SANKT MORITZ - Voor mij begon de dag van 11 juli al om 0.00uur. Ik was jarig en Selma had me cadeautjes beloofd. De volgende dag wilde ik mezelf als eerste trakteren op een lekkere duurloop rond het prachtige meer (10km), gevolgd door een dompeling in het beekje. Heerlijk om 8uur starten en een uur later tot de middel in stromend smeltwater van 5-6 graden staan nagenieten met de besneeuwde bergtoppen als vaste getuigen. Of het nu helpt of niet, voor mij sowieso totaal irrelevant, ik voel me er goed bij en geniet. Ik word er helder van en geef alles wat er hier gebeurt een plekje. Ook formuleer ik een aantal doelen voor mezelf voor die dag.

Toen ik vanochtend om 07.15 mijn telefoon aanzette had ik al een opvallend aantal Sms'jes. Natuurlijk een aantal felicitaties, maar ook een aantal met het trieste nieuws dat Simon Vroemen een positief plasje had geleverd. De verleiding is groot om hier nu uitgebreid vanuit deze positie inhoudelijk in te gaan op deze kwestie. Ik heb besloten dat niet te doen. Maar omdat het een big issue is hier in heel topsportend Sankt Moritz, en dus ook binnen TDR, ontkom ik er niet aan om die hele gebeurtenis te noemen in een sfeerimpressie. Al tijdens mijn duurloopje passeer ik Scandinavische atleten: "Vroemen, Vroemen" en eigenlijk is dat gisteren en vandaag niet meer gestopt. Ik spreek de Belgen Van Koolwijk en Desmet en hun coach. TDR atleten zijn kwaad, stellen vragen over wat ik denk en geloof en men gaat op internet op zoek naar berichtgeving. Intussen blijven de Sms'jes binnenstromen.
Ja, ik ben jarig dus het was zingen toen ik de ontbijtzaal binnenkwam. Heel lief allemaal. Gedurende de dag spreek ik Bram Wassenaar en Carel van Nisselroy. De meeste Nederlandse topatleten zijn vooral boos. Ook op hun eigen bond. Trouwens, ik zal over deze zinsnede wel weer een reprimande ontvangen. Buitenlandse toppers en rechtstreekse concurrenten van Vroemen, zoals de Zweed Mustafa Mohammed en de Oostenrijker Günther Weidlinger, zoeken me steeds op en vragen me of ik Simon nog gesproken heb. Nee dus. Genoeg hierover.

De avond was fantastisch. We hadden het diner verplaatst naar 19.30uur om met een grote groep eerst live naar Machteld te kijken die aan de start stond voor haar finale 800m bij het WK junioren in Polen. Mijn TDR collega Ton Baltus smste me al "straks baan 8. we gaan voor goud. Zou mooi verjaardagscadeautje voor je zijn!". En wat werd het uiteindelijk spannend! En wat zaten we te schreeuwen "Come on Mach, go go go go.....Yes!!!!!!"  BRONS! De 4e internationale TDR medaille! En fuck wat pieken ze weer goed. Want laten we wel wezen, Ton en Machteld zijn een enorm sterk duo die het vooral samen doen. Mijn hulp is slechts zijdelings. Het diner was natuurlijk heel feestelijk met cadeautjes, bedankjes en een grote ijstaart als dessert. Heel veel warmte en gezelligheid. Ik voelde me echt jarig!

Het trainen gaat natuurlijk ook gewoon door. Pim Molenaar en Rens Dekkers zijn de atleten met wat fysieke probleempjes nu. De afgelopen dagen stonden verder in het teken van de evaluaties van het NK. Verder had ik nogal een intuïtieve en spontane actie een paar dagen geleden. Om de boel op scherp te zetten had ik voor het avondeten heel snel voor iedereen (ook voor mezelf) een briefje gemaakt met daarop een voor mij en dus ook voor de atleet belangrijke kernvraag. Soms simpel, soms confronterend en persoonlijk, maar altijd met goede intenties en de bedoeling er beter uit te komen dan ervoor. Leverde zoals gehoopt vele reacties op. Soms woede, soms negeren en soms ook ontkenning. Er wordt ook veel met elkaar gesproken. Prima! Gelukkig snapten de atleten heel goed dat werk en privé gescheiden dienen te worden en werd mijn verjaardag onverdeeld gezellig gevierd. Vandaag ging het praten weer verder. Met succes. Morgen sluiten we dat natuurlijk af want "praatjes vullen geen gaatjes". We moeten natuurlijk de focus langzaam gaan verleggen naar waar het uiteindelijk om draait: de races!

Geniet van de foto’s van Karel. Trainze, Guido.