Sankt Moritz Update (2)

SANKT MORTIZ - Het is nu vrijdagmiddag 16.00 uur en het busje uit Sankt Moritz is sinds vanmorgen 8.30 uur onderweg naar het NK Baan in Amsterdam. Het is even doorrijden, maar dan heb je wel wat. Hopelijk. We laten het grootste deel van de groep achter om te trainen. Of liever te rusten. Het eerste trainingsblok van 14 dagen zit erop en vanaf zondag werken we in 12 dagen toe naar Heusden. Vanmorgen vroeg werd ik gewekt door mijn uitgelaten huisgenoten Esther, Majelle en Martin die naar het bergmeertje gereden waren voor een ochtendplons. Om 8.00 uur hadden we nog een laatste gezamenlijk ontbijt waarin we de komende dagen nog even zouden doornemen. Het was dus dringen geblazen in de douche, zo rond kwart voor 8.

Het werken met een grote groep atleten vergt in mijn ogen een goede voorbereiding en een strakke organisatie. Hoe duidelijker de afspraken, des te minder gezeur. In de training en coaching geeft het me dan juist weer de ruimte om elke atleet als individu te benaderen en te prikkelen. Het zijn met name de trainingsstages die altijd zeer vruchtbaar blijken op dit gebied. En zo leer ik iedereen weer steeds beter kennen. Kristof houdt zich vooral bezig met de vraag wat ie zou doen als ie de 50 miljoen zou winnen. Niet meer van die rondjes rennen, vreest ie. Daarom doet ie ook maar niet mee met Euromillions of de Staatsloterij. Gelukkig goede zelfkennis, maar op het gebied van motivatie werd ik er toch een beetje verdrietig van. Hij verklaart mij voor gek dat ik in mijn plaats dan nog steeds in een 6-persoons huisje ga zitten en mijn “privatejet-vrienden” op afstand hou omdat ik met een rugtas op Robert Ton, Ronald Schroër en Pim Molenaar van bidons moet voorzien. Ook Karel is “zot” dat ie in zijn plaats nog steeds op z’n buik in het gras gaat liggen om plaatjes te schieten van Selma, Manon en Raika.
De ware liefhebber. We hebben er gelukkig een hoop binnen TDR. Martin Lauret is er onbetwist zo eentje. Genieten van elke zware training en voortdurend de twinkeling in de ogen als we het over de komende wedstrijden hebben. De passie, het gevoel. We hebben het er vaak over. Eigenlijk is dat voor ons de kern.

Zoals gezegd ieder individu is uniek. En je leert ze steeds beter kennen. Het hoeven geen vrienden van mekaar te zijn, maar ze moeten wel samen goed kunnen functioneren. Ik heb bewust gekozen voor de combinatie van 6 persoons appartementen met daarbij ontbijt en diner in Hotel Sonne. Hierdoor heeft iedereen overdag de rust, ruimte en vrijheid die ze nodig hebben, maar zijn er naast de trainingen wel vaste momenten van gezamenlijk eten. Geen gedoe met huishoudpotjes, boodschappen, koken, afwas en andere sores waar irritatie over kan ontstaan. Een goede huisjesindeling is cruciaal. Niet 2 haantjes in hetzelfde kippenhok. Als er 6 chaoten bij elkaar zitten dan loopt het ook niet lekker. En alle meiden bij elkaar is zelfs bij TDR gedoemd te mislukken. Ik leg mijn voorstel altijd vooraf even voor aan de toppers. Zij mogen wat mij betreft nog “bezwaar” hebben.

De trainingsstages zijn dermate belangrijk voor ze, dat ze dan ook de perfecte omgeving verdienen. Zo voelt Michel Butter zich als een vis in het water bij roommate Tom Wiggers in het meidenhuisje met Manon, Barbara en Rens. Mijn inschatting dat de jonge honden Pim Molenaar en Martin Lauret een prima setje zouden vormen pakt uitstekend uit. Selma wil altijd bij de coach, maar gaat lekker haar eigen gangetje. Haar humeur houdt gelijke tred met de toestand van haar voet en het is steeds duidelijker dat ze pas echt intens gelukkig is als het lopen goed gaat. Daar heeft ze zonder twijfel wel 50 miljoen voor over.

Geniet van de foto’s van Karel. Trainze, Guido.